Był tam w oddali, w tle.
Słoneczne, ciepłe kolory mieszały się pomiędzy sobą, ale pod wpływem ciągłego ruchu zaczęły przybierać niebieskawo-zielone odcienie.
Szybkie i niespodziewane barwne wiry wciągały nas coraz bardziej w głębię oddalającej się przestrzeni.
Próbowaliśmy się uchwycić czegoś stabilnego, ale poza nami i oddalającym się, pozostawionym z tyłu pejzażem letniej łąki, oraz ostatnią bramą, nie było absolutnie czego się złapać.
Żadnej odskoczni na widoku!
– Już nie trzymam równowagi! – skarżyła się Tulipanka.
– A mnie ten ciąg połamie skrzydła! – alarmowała Błękitny Ptak.
Wciągało nas i rzucało na wszystkie strony, gdzieś, w jakąś nieznaną i nieskończoną dal.
Chwilami stawała się ona mgliście-świetlista, a potem ponownie ściemniała się i przyjmowała niebiesko-granatowe kontrasty. Niczym morska, gęsta wodna toń!
– Będzie konfrontacja – uprzedziłam wszystkich.
Niczym lekkie baloniki, unosiliśmy się ponad kręgami, wirami i resztą wspomnień innych form.
Tak oto, bezopornie, zbliżaliśmy się do katastrofy.
W pewnym momencie, wszystko zatrzymało się w bezruchu.
Dziwna i nieznana perspektywa pozwoliła nam dostrzec odwrotny obraz naszej przygody, a Kruk w tej wizji, był już za nami.
– Poniosło nas i jesteśmy poza jego zasięgiem. Przeszliśmy na drugą stronę, tę poza wszystkimi trzema planami i bramami. Ostatnie wrota były drogą na kres kompozycji – wyjaśniłam.
– Po drodze uchwyciłam kolejne ziarno – szepnęła mi Tulipanka.
– Brawo! Jesteś niesamowicie zręczna! – pochwaliłam ją.
Staliśmy teraz wszyscy bezradnie u progu jakiegoś wielkiego wezwania, a za nami kłębił się daleki pejzaż przejścia.
– Piękna jest ta letnia łąka – melancholijnie odezwał sie Zajączek.
Zapewne chciałby na nią powrócić i pokicać tam beztrosko w słońcu.
Ogromne, rozłożyste drzewo, zachęcało nas do dłuższej wizyty w tym sielankowym miejscu.
Gdyby nie obecność Kruka, to pewnie już bylibyśmy tam spowrotem.
Pomimo to, czarny i skrzydlaty punkt wcale nam nie dawał spokoju. Oto nasza motywacja do dalszej wędrówki!
Kruk patrzył na nas wyzywająco i zdawał się szacować nasze siły w razie ataku.
– On nas czaruje swoim spojrzeniem! – wystraszyła się Niebieski Ptak.
– Tak! Szybko, odwróćcie głowy, lub zakryjcie natychmiast oczy! – rozkazałam, przewidując ewentualne konsekwencje tego ataku.
Przecież w ten właśnie sposób, zaczarował on Złotopiórego i inne naiwne ofiary.
Lisek kręcił się i wiercił, bo próg pod łapami zbytnio go ugniatał.
Za progiem skrzyła się lekko szarawa, kłująca w oczy biel.
– Wtul się w futerko Zajączka, a on w twoje. Razem będzie wam łatwiej się ochronić – poradziłam.
Niepewnie, zupełnie bezbronni i odkryci, czekaliśmy tak w napięciu na kolejne posunięcie Kruka.
I doczekaliśmy się.
On, gdy tylko zrozumiał naszą strategię, natychmiast natarł na nas z całą siłą swych ogromnych czarnych i mocnych skrzydeł.
– Pod żadnym pozorem nie otwierajcie oczu i nie ruszajcie się z miejsca! – upomniałam innych.
Nic nie widząc, wtuleni w siebie i napięci jak struny, nastawialiśmy się na nowe podejścia Kruka.
I ta chwila prawdy nadeszła.